 | |||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||
CANLI YAYIN İZLEYİN... 
GALERYSİTEDE ARASON YORUMLANANLARSİTEMİZE ZİYARETLER!
REKLAM DESTEK |
Gavs-ı Azam Seyyid Abdulhakim ElHuseyni (ks) Hz.Gavs-ı Azam Seyyid Abdulhakim ElHuseyni (ks) Hz. hayatı.. Gavsül, Azam (K.S.) (Hicri 1322) Zilhicce ayının onuna rastlayan Perşembe günü öğle ile ikindi arasında Bitlis'e bağlı Baykan ilçesinin Kermet Köyünde dünyayı şereflendirmiştir. Baba dedeleri Bilvanisli olduğu için Gavsi Bilvanisi diye anılır. Gavs (K.S.) Siyanus Köyünde iken babası Seyyid Muhammed (K.S.) vefat etmiştir, terbiye ve yetişme işini dedesi Seyyid Maruf (K.S.) üzerine almıştır. Pırıl pırıl bir yüzü, ruhani bir siması ve çok değişik bir hali vardı. Abdurrahmani Tahi (K.S.)'nin halifesi Abdulkahhar Zoheydi (K.S.) bir gün Arınç Köyüne gelmiştir, çok küçük yaşta bulunan Seyyid Abdulhakim'i gördüğü zaman şöyle der: -"Allah bağışlasın bu çocuk kimindir?" Bu ileride büyük bir zat olur. Ancak, bir kusurunu görmüyorum çok halimdir. Muhammed Diyaeddin (K.S.) de bunun gelecekte büyük bir zat olacağını söylemiştir. Şöyleki; yirmi altı sene ilim tahsili ile uğraşmış, İslami ilimlerde devrin en büyük üstadlarından ders almış olup, en son ve en fazla tahsil hayatı Suriye'deki hocası Ahmed-ül Haznevi (K.S.) tarafından tamamlatılmıştır. Hayatında iki defa evlenmiştir. İki evliliğinden 7 oğlu, 6 kız evladı olmuş sadece bir oğlu kendisi hayatta iken vefat etmiştir. Hayatının her anı meşakkat ve irşat vazifesi ile geçmiştir. Son zamanlarda büyük bir hastalığa müptela oldukları için ameliyat olması gerekiyordu ve ameliyattan üç gün sonra (Hicri 1392), (Miladi 1972) Haziran ayının ilk günü olan Perşembe günü saat beş civarında ahirete irtihal etmiştir. Gavs (K.S.) gerek hastalığının ilk anlarında, gerekse ağırlaştığı zamanlarda dahi farz ve gece namazlarını ayakta eda ettiler. Allah (C.C.) ondan razı olsun, Rahmet ve bereketi üzerine olsun, himmetlerini üzerimizden eksik eylemesin. Şeyh Abd'ül Kahhar'ın (K.S.) torunu Şeyh Fudayl (K.S.) anlattı: Bir seferinde Şeyh Abd'ül-Hakim (K.S.) bize taziyeye gelmişti. Taziyeden sonra yola çıkmadan dedem Şeyh Abd'ül Kahhar (K.S.)'ın türbesini ziyaret ettik. Orada mürakebeye varıp, bir süre kaldı. Beraberindeki gelen yol arkadaşı ikide bir: — Kurban geç oldu, gidelim, deyip duruyor. Gavs Hazretleri (K.S.) ise mürakebeye devam ediyordu. Yol arkadaşı, aynı sözleri bir kaç defa tekrarlayınca, içimden bunun Şeyh'e karşı hürmetsizlik olduğu ve Şeyh'in de ona ihtarda bulunabileceği fikri geçti. Bu fikirden kurtulmaya çalıştım, ama bir türlü bu düşünceden kendimi kurtaramadım. Bu sırada Gavs Hazretleri (K.S.) murakabeden başını kaldırarak bana dedi ki: — Fuday! Deden Şeyh Abd'ül Kahhar (K.S.) bizim hakkımızda çok halimdir, diye buyurdu. Bundan Gavs Hazretlerinin (K.S.) kalbime vakıf olduğunu anladım. On beş sene kadar Şeyhimin yanında kaldım. Hiç bir kötü halimin iyiye doğru değişmediğini farkedince, kendi Şeyhimi inkar etmemek şartıyla Gavs Hazretlerinin (K.S.) yanına gelip, kendisine intisab ettim. Aradan bir zaman geçtikten sonra, İl'de eski mürşidimle karşılaştım. Kendisini ziyaret ettim. Bana: — Neden bizi bırakıp başka yere gittin? Bizden bir zarar mı gördün ki? Diye sordu: — Kurban, doğrusu sizden zarar görmediğim gibi kâr da görmedim, dedim. Bu kez bana: — Nasıl yani? Dedi. — Size gelip teveccühünüze girip eve dönerken mutlaka bir şey çalıyordum. Hatta yörükler bazen köyün yakınından geçerken onlardan birkaç koyun veya keçiyi çalardım. Yanınıza o kadar gelip gittiğim halde kendimi hiç bir kötü halden men edemedim. Gavs (K.S.) Hazretlerinin yanına gittiğim günden beri şükürler olsun, bütün kötü fiilleri terk ettim. Hatta eskiden çaldıklarımı sahiplerine verip helallaşıyorum, dedim. Gavs (K.S.) ile beraber iken: Bir kör adam geldi. Gavs Hazretleri (K.S.) ellerini kör adamın gözlerine sürdü. Adamın gözleri hemen açıldı, görmeye başladı. Sonra evine gitti. Evde "Sen nasıl görebilirsin?" diye sorduklarında, adam, "Vallahi benimde gözüm görüyor, artık ben de sizin gibiyim" dedi. Daha sonra adam ve ailesi gelip, Gavs (K.S.) Hazretlerinden tövbe alıp tarikata intisab ettiler. Gavs (K.S.)'ya intisab ettiğim zaman yörenin tanınmış bazı ileri gelenleri benim bu halimi taaccüb ile karşıladılar. Bana gayet sıkıntı veren bazı işler yaptılar. Ben bu hale dayanamaz oldum. Gavs (K.S.)'a durumu izah etmek için bir arkadaşımla Gadir'e gittik. Yatsı namazı vakti yakındı, mübareği ziyaret ettim. Hemen sohbete başladı. Gavs-ı Hizani (K.S.) Seyyid Taha (K.S.)'ya intisab ettiği zaman, yörenin bazı ileri Gelenleri ona sıkıntı vermeye başladılar. Gavs-ı Hizani (K.S.) ise bu hale dayanamayıp, durumu gidip Seyyid Taha (K.S.)'ya anlattı. O da buyurun: "Sabret iyi olur. İnşallah sen yerinde kal." Bir zaman sonra Gavs-ı Hizani (K.S.)'ye kızanlar, gelip Seyyid Taha (K.S.)'ya mürid oldular.. Gavs (K.S.)'ın bu sohbetinden sonra, arkadaşlarıma dedim ki: — Durumu izah edeyim mi? Arkadaşım: — Farketmez, o zaten cevabını verdi, dedi. Ben dayanamadım. Gavs (K.S.)'a durumu anlattım. "Kurban artık dayanamıyorum..." dedim. Mübarek gülümseyerek "İyi olur inşallah" dedi. Bir gün Gadir'e gidiyordum. Ana yol ile köy arasında bir dere vardı. Arabayla geçerken tam derenin ortasında kaldım. Ne yapacağımı şaşırdım. Sonra içime Gavs (K.S.) Hazretlerine teveccühen "Sen bilirsin artık" diye yardım talebinde bulundum. Biraz sonra kalabalık amele grubunu taşıyan bir kamyon geldi. Buralarda böyle bir kamyon geçmesi imkansızdı. İşçilerin çabası ile arabayı dereden çıkarttık. Yine başka bir seferinde, Gavsımızı (K.S.) ziyarete giderken, Silvan ile Diyarbakır arasında arabamda bir arıza oldu. Çaresiz kaldım. Arabayı Gavs (K.S.) Hazretlerinden himmet isteyip orada bıraktım. Doğruca köye gidip Pazar gününe kadar orada kaldım. Niyetim, Pazartesi günü çarşı açılınca Silvan'a gitmek ve bir tamirci bulmaktı. Pazartesi günü köyden ayrıldım. Yolda bir kamyona rastladım ve kamyona bindim. Şoför şunları söyledi: — Dün buralarda çok acayip şeyler gördüm. Gece yolun kenarında bir araba gördüm. Arabanın başında iri bir zat elinde asası ile nöbet tutuyordu. Öyle korktum ki, hemen oradan süratle uzaklaştım. Gavs (K.S.)'yi ziyaret etmek için hazırlanırken, yöremizin tanınmış ulemasından biri olan bir vaiz efendi yanıma geldi. Dedim. — Hocam! Haydi, gel beraber Gavs (K.S.)'a gidelim. Hoca dedi: — Ben henüz kahvaltı yapmadım, müsait değilim. Kendisine dedim: — Hocam Gavs (K.S.) bize, sizin istediğiniz gibi bir kahvaltı yaptırır. Hoca ile beraber ziyarete gittik. Gavs (K.S.) Hazretlerini ziyaret ettikten sonra, bana dedi: — Sofi, hocayı divana götür kahvaltı yapın, ben de birazdan geleceğim, dedi. Ben de emir edileni yaptım. Kahvaltı olarak bize bal ve ayran ikram edildi. Hoca sordu: — Size her gelişimizde bal ikram edilir mi? — Hayır efendim, bize ayran ve ekmek ikram edilir. Siz geldiğiniz için bal ikram edildi. O an hoca efendi dedi: — Bu şeyh hakiki mürşittir. Çünki, ben kendime âdet edinmiştim. Her sabah kahvaltısında aç karnına bal yerdim. Yolda şu düşünceyi kurmuştum. Bu zat hakikaten büyük bir veli, bir Gavs ise benim balımı bana ikram eder. Düşündüğümü ikram ettiği için bu zat hakikaten büyük bir velidir, büyük bir zattır. Biraz sonra Gavs Hazretleri (K.S.) divana gelip hoca ile beraber sohbete başladılar. Gavs (K.S.) sordu: —Hocam Allah (C.C.) neden dut ağacını büyük meyvesini küçük yaratmıştır? Hoca: -Allah (C.C.)'ın kudretindendir efendim. Gavs (K.S.) Hz.leri:- Ben de biliyorum. Allah (C.C.) kadirdir, kudret sahibidir. Neden dut ağacı büyük olsun meyvesi küçük olsun? Hoca: -Allah (C.C.) kadirdir öyle yaratmıştır. Gavs (K.S.): -Peki Allah (C.C.) öyle yarattı. Bir kişi iri meyveli bir dutu bu ağaca aşı yapsa yine aynı küçük meyve mi verir? Hoca: - Hayır efendim, büyük meyve verir. Gavs (K.S.) -Peki hoca hani Allah (C.C.) ile kul arasında kimse giremezdi, bu kişi aşı ile meyvenin cinsini değiştirdi. Allah (C.C.) her şeye kadirdir, dileseydi öyle yaratırdı. Böyle bir vesileyi niçin gerekli kıldı? Hoca, Gavs'ın (K.S.) eline sarıldı: -Efendim beni affedin, ben yıllardır, Allah (C.C.) ile kul arasına kimse giremez. Kur'an sünnet ve müçtehit imamların içtihatları varken, mürşide ne lüzum var derdim. Aklımın aştığı bu belalara tövbe ediyorum. Ben sizin yolunuza intısap edeceğim dedi. Nitekim Hoca intisab etti. Son devirde Suriye'de yetişen evliyadan Şeyh Ahmed-el Haznevi Hz. 'lerinin halifelerinden olup, İsmi Abdulhakim'dir. Kendisi Seyyiddir, Hz. Hüseyin'in soyundan geldiği için Hüseyni nisbesiyle meşhur olmuştur. Gavs-ı Bilvanisi lakabıyla da bilinir. 1902 (H. 1320) senesinde Siirt'in Baykan ilçesine bağlı Kermat köyünde doğdu. 1972 (H. 1392) senesinde Ankara'da vefat etti. Adıyaman'ın Kâhta ilçesine bağlı Menzil köyünde defnedildi. Doğumundan kısa bir müddet sonra babasının imamlık yapmak ve medresede talebe okutmak için davet edildiği komşu Siyanis köyüne taşındılar. Babası vazifesinin altıncı ayında vefat edince, onu dedesi yanına aldı. Dedesi onu okutmak için âlim ve tasavvuf ehli Muhammed Diyauddin Nurşini (k.s.) Hz 'lerinin ders halkasına ve sohbetlerine gönderdi. Bu sırada sekiz yaşında bulunan Abdulhakim-il Hüseyni ondört yaşına kadar bu zattan ilim öğrendi ve feyz aldı. Hocası Nurşin'e taşınınca tahsiline başka medreselerde devam etti. Aynı zamanda hocasıyla manevi bağını devam ettirdi. Daha ilmini tamamlayıp icazet almadan medrese ve tekkeler kapatılınca Siyanis'e döndü. Komşu Taruni köyüne imamlık yapıp, talebe okutmak üzere davet edildi. Burada pek çok talebe yetiştirdi. Bu sırada hocası Muhammed Diyauddin Nurşini Hz. vefat etti. Abdulhakim Efendi (k.s.) hem ilmini tamamlamak, hem de tasavvufta ilerlemek için Muhammed Diyauddin Nurşini'nin (k.s.) talebelerinden Şeyh Selim'e talebe olmak istedi. Ancak rüyasında hocası ona çok sevdiği halifesi Şeyh Ahmed-el Haznevi'ye (k.s.) bağlanmasını bildirdi. Rüyasında Muhammed Diyauddin Nurşini (k.s.), Şeyh Ahmed-el Haznevi'ye (k.s.) hitaben: ''Şeyh Ahmed! Bu seyyid Abdulhakim'in babasının bizde emeği çoktur. Onun için sen ona gözün gibi bakacaksın! '' diye emanet etti. Bu işaret üzerine Abdülhakim-il Hüseyni (k.s.), Suriye'nin Hazne köyünde bulunan Şeyh Ahmed-el Haznevi (k.s.)'ye giderek talebe oldu. Şeyh Ahmed-el Haznevi (k.s.) daha ilk günden itibaren ona ''Molla Abdulhakim'' diye hitap ederek onun ilim ve irfanını takdir ettiğini gösterdi. Abdulhakim-il Hüseyni Hz., Ahmed-el Haznevi Hz.'nin sohbetlerinde bulundu. Daha sonra tekrar memleketine döndü. Fakat 14 sene müddetle gidip gelerek ilmi ve tasavvuftaki derecesini artırdı. Hocasından, 34 yaşındayken medresede talebelere ilim öğretmek üzere, 36 yaşındayken de insanlara İslamiyetin emir ve yasaklarını anlatmak suretiyle kurtuluşa kavuşmalarına vesile olmak için icazet aldı. Memleketine dönerek köyünde ve çevresindeki diğer kasabalarda İslam dininin emir ve yasaklarını anlatmaya başladı. Bütün ilim ve irfanını talebe yetiştirmeye ve müslümanların Allah-u Teala'nın rızasını kazanmalarına vesile olmaya hasretti. İlk üç senede fazla netice alamadı. Ancak hocası Ahmed-el Haznevi (k.s.)'nin vefatından sonra onun sohbetlerine büyük bir rağbet oldu. Akın akın gelen insanlar onun ilim ve feyzinden istifade etmeye çalıştılar. Ona olan bu büyük rağbet civar kasabalardaki bazı şeyhlerin gıbtasına, bazılarının da kıskanmasına sebep oldu. Çünkü onlara bağlı bazı kimseler de gelip Abdulhakim Efendi (k.s.)'nin sohbetine katılıyorlardı. Bu şeyhlerden birisi ona gönderdiği mektupta; ''İnsan düşünür ve kabul eder ki, yan yana koyun otlatan iki çobandan birinin bir kaç koyunu diğerinin sürüsüne kaçıp karışırsa onları iade etmek lazımdır. O halde sende bizim sürüden ayrılanları iade etmelisin'' diyordu. Bu mektubu okuyan Abdulhakim-il Hüseyni Hz. tebessüm ederek; ''Biz cedd-i pakimizin (peygamber efendimizin) ümmetine hizmeti gaye edinmişiz ve bunun için çabalıyoruz. Baş olmak ve çok taraftar toplamak gayretinde değiliz. Ceddimiz bize ilim miras bırakmıştır. Bu ilme kim sahipse varis odur. Biz inşallah miras gerçek varislerinin eline geçer diye dua ediyoruz'' buyurdu. O hep aynı yerde kalmayıp, ikametgâhını devamlı değiştirirdi. Taruni ve Bilvanis köylerinden sonra Bitlis'in Narlıdere nahiyesine, oradan da Siirt'in Kozlu kasabasına bağlı Gadiri köyüne yerleşti. Bir sohbet esnasında dinleyenlerden birisi; ''Bir kimse Kur'an-ı Kerimi, hadisi şerifleri, fıkıh ilmini biliyor, selefi salihinin, ilk devir islam âlimlerinin kitaplarını okuyorsa manevi bir yol göstericiye ne gerek vardır? '' diye sordu. Cevabında buyurdu ki; Dediğin doğrudur. Fakat bir eczacı türlü türlü otları ve çiçekleri bilir. Hangisinden ne gibi şerbet çıkarılacağını, hangi hastalığa faydalı olacağını da bilir. Hatta çoğu zaman doktorlara da onu gösterir, onun tahlil ve araştırmasına göre teşhis ettikleri hastalığa onun ilaçlarını tavsiye ederler. Fakat eczacı bir hastanın hastalığını teşhis etmekten acizdir. Doktorun reçetesi olmadan bir hastaya ilaç verse, hele ilacın üzerinde reçetesiz satılmaz diye bir kayıt olursa, eczacı o ilacı verdikten sonra hasta o ilaçla ölürse eczacı cezalandırılır. Elbette böyle satış yapan cezayı hak eder. Bununla beraber hastalıkları teşhis ve tedavi eden doktor da kendi filmini çekmekten acizdir. Belki filmini çekebilir, ama iki omuzun arasında bir çıban varsa onu tedavi etmekten acizdir. Âlimleri de buna kıyas ediniz. Hâlbuki insan ahiret yolunda evvela avamdır yani halktandır. Nasıl kendini tedavi edebilir. Kalp hastalıklarının tedavisi maddi hastalıkların tedavisinden daha zordur. Acaba nazari olarak tıp ilmini tahsil edene, senin oğlun dahi olsa beyin ve kalp ameliyatında sen kendini teslim edebilir misin? Fakat tecrübe görmüş ve birçok başarıları görülmüş bir doktora kendini tereddütsüz teslim edebilirsin değil mi? Bu kadar vaizler, nasihatlarıyla az kimseleri yola getirirler fakat manevi rehber olan hocalar öyle değildir. Pek çok günahkâr ve fasık olanların sohbetleri sebebiyle günahlarından vazgeçmişlerdir. Bu hal apaçık meydandadır. Diyebiliriz ki zamanımızda yol göstericiler az olduğu için gençlerimizin isyanı fazla olmuştur. Bugün vaaz ve nasihat eden kimseler çoktur ama hakiki saadet yolunu gösteren rehberler azdır.'' Abdulhakim el Hüseyni (k.s.) Hz., bir sohbeti sırasında tövbe ile ilgili olarak şöyle buyurdu: Tövbeyi geciktirmemelidir. Tövbenin zamanı, ruh gargarayı geçmeyinceye kadardır. Gargarayı geçince kafirin imanı kabul olmadığı gibi Mü'min'in tövbesi de makbul değildir. ''Muhakkak Allah-u Teala kulun tövbesini ruh gargaraya gelmeden önce kabul eder'' hadisi şeriftir. Nihayet can boğazına çıkınca ne kâfirin imanı, ne de müminin tövbesi kabul değildir. Abdulhakim-il Hüseyni Hz., Menzil'de bulunduğu sırada hastalanmadan önce şimdiki türbesinin yerini etrafına taşlar dizerek işaretledi ve vefat ettiği zaman buraya, defnedilmesini vasiyet etti. Ömrü boyunca insanların imanlarını kurtarabilmeleri için gayret etti. Bir sohbetinde; ''Evliya yetiştirme mektepleri olan tarikatlar, artık iman kurtarma mektepleri haline geldi. Eskiden insanlar yıllarca gezer kendilerine şeyh ararlardı. Şimdi ise şeyhler kapı kapı dolaşıp müslümanları imanlarının kurtulması için çağırıyor ve topluyorlar. Şah-ı Hazne (Ahmed-el Haznevi (k.s.)) Ümmet-i Muhammedin imanını kurtarmaya çalıştı. Yoksa bu zamanda tarikat meselesi diye bir şey olmuyor. Şimdi bir oyalamadır yapıyoruz. Maksat iman kurtarmaktır. Tam hidayet Mehdi Aleyhirrahme zamanında olacaktır'' buyurdu. Ömrünün son zamanlarında sohbetine gelen insanlara buyurdu ki; ''İnsan fakir olmalıdır. Rabbülalemin hep fakirlerledir. Fakirleri sever. Fakirlikten maksat nefs ve benlikten uzak olmaktır. Dünya malından dolayı fakirlik değildir. İnsanın nefs ve benliğini yenmesi lazımdır. Nefsini gören kendinde büyüklük eden kimseyi Allah-u Teala sevmez. Şeytanın küfre girmesinin sebebi nefsini, kendini büyük görmesi değil miydi? İnsanın ayağı nefsin göğsünde bulunmalıdır ki, baş kaldırmaya gücü yetmesin. Nefsin düşmanlığı çok büyüktür. Firavun, Şeddat, Karun gibilerin felaketlerine nefisleri sebep oldu. Çünkü büyüklük taslayan nefisleri, büyük iddialara kalkıştılar. Kendileri boş bir dava güttüklerini, ilah olmadıklarını ve Allah-u Teala'dan uzak olduklarını bildikleri halde nefislerinin ilahlık davalarına boyun eğdiler. Çünkü nefisleri o kadar çok büyümüş ve kendilerine hâkim olmuştu. İnsan hep iyilerle bulunmalı, iyilerle arkadaşlık yapmalıdır. İyilerle bulunmanın menfaatı ebediyyete kadar devam eder. İşte Ashab-ı Kehf'in köpeği, köpek olması münasebetiyle haram ve necistir. Islakken dokunduğu yerin temizlenmesi için yedi defa yıkamak gerekir (Şafii mezhebine göre). Fakat iyilerle kaldığı için Allah-u Teala onu beraber kaldığı iyilerin hürmetine cennetlik yaptı. Haram ve necis olduğu halde cennetlik oldu ve cennette iyilerle beraber bulunacaktır. Hâlbuki Nuh (a.s.)'ın oğlu Ulu'l Azm bir peygamberin oğlu olduğu halde, kâfirlerle arkadaşlık yapıp onlarla beraber bulunduğu için imanını kaybetti. Allah-u Teala onu kâfirler topluluğundan yazdı. Peygamber oğlu olduğu halde kâfirlerle arkadaşlık yapmasından dolayı son nefeste küfür üzerine imansız gitti. Öte yandan necis olan bir köpek ise cennetlik oldu. Çünkü iyilerle beraberdi, onlardan ayrılmadı. Peygamber Efendimiz (s.a.v.) buyurdu ki; İnsan her kimi seviyor ise kıyamette de onunla beraber haşrolacak, kiminle arkadaş ise haşirde de onunla arkadaş olacaktır''. Ömrünün sonunda bir yıl kadar kaldığı Adıyaman'ın Kâhta ilçesine bağlı Menzil köyünde hastalanan Abdulhakim-il Hüseyni (k.s.). tedavi için Diyarbakır'a götürüldü. Oradan da Ankara'ya nakledildi. Burada iken bazı siyaset adamları ve parlementerler kendisini ziyaret ederek duasını istediler. Onlara hitaben; ''Halis niyetle din-i mübine, İslam dinine her kim hizmet etmek isterse Allah-u Teala O'nu muvaffak kılsın... '' diye dua etti. Ankara'da yapılan ameliyattan sonra durumu düzelmedi. 25 Mayıs 1972 (H.1392) tarihinde Ankara'da vefat etti. Cenazesi Menzil köyüne götürülerek talebeleri tarafından, daha önce işaretlemiş olduğu yerde defnedildi. Kabri sevenleri tarafından ziyaret edilmektedir. Kaynak: Abdülhakim el Hüseyni-seytaç menzil yayınevi. Bu Kapı Büyüklerin Kapısı.... Seydâ Muhammed Râşid (k.s) Hazretleri’nin merhum halifesi Molla Yahya (k.s) Hazretleri anlatıyor: Bir gün Gavs-ı Kasrevî Hazretleri benim odama geldi. Onun hizmetiyle meşgul olduğum bir anda bana büyük bir cezbe hali geldi. Bu halin Gavs Hazretleri’nin manevî büyüklüğünden kaynaklandığını fark etmiştim. Bu cezbenin etkisiyle Gavsımıza "Efendim! Sizdeki bu yüksek manevî ahvalin kaynağı nedir?" diye sordum. Gavs büyük bir tevazu ile "Şah-ı Hazne’nin himmetidir!" diye cevap verdi. Ben "Şah-ı Hazne böyle değildi!" deyince, Muhammed Diyaüddin Hazretleri’ni kast ederek "Hazret’in himmetidir!" buyurdu. Ben gene "Hazret de böyle değildi! İlla söyleyeceksiniz." diye cevap verdim. Gavs Hazretleri gayr-i ihtiyari bir halle "Bu silsilede benim gibi iki kişi gelmiştir." dedi, isimlerini söylemedi. Gavs-ı Kasrevî Hazretleri’nin vefatından iki ay geçmişti. Gavs-ı Sânî Hazretleri’yle beraber Menzil’deki cami avlusunda otururken yanımıza salih bir kişi gelerek sohbet etti: Benim Gavs’ın vefatından haberim yoktu. Bir gece rüyamda başta Peygamber Efendimiz (s.a.v) ve Hz. Ebubekir, Hz. Ömer ve karşısında da Gavs Hazretleri vardı. Peygamber Efendimiz (s.a.v) bana Gavs’ı göstererek "Sen bu zatı tanıyor musun?" diye sorunca, ben de "Tanıyorum efendim, benim mürşidimdir." dedim. Peygamber Efendimiz (s.a.v) "Bu çok büyük bir zattır!" buyurdu. Bunun üzerine Gavs mahcup bir edaya büründü. Peygamber Efendimiz’e (s.a.v) "Siz varken, huzurunuzda kimsenin sözü olmaz!" dedim. Peygamber Efendimiz (s.a.v) bu sözün üzerine "Nakşibendî silsilesinde bunun gibi bir Abdülhalıkı’l Gücdevanî, bir de İmam Rabbanî vardır." buyurdu. Molla Yahya abbasi Hazretleri, Gavs-ı Kasrevi Hazretlerinin yıllar önce söylemeği isimleri, hikmeti ilahi bir vesile ile öğrenmiş oluyordu.  Bu yazı 50597 defa okunmuştur.
|
BAZI YAZILAR...MENZYL SYLSYLE-Y ALYYYE
Silsile-i aliyye ne demektir? Hz. Muhammed Mustafa (sav) 1 Hz. Ebubekr Sıddık (ra) 2 Selman-ı Farisi (ks) Hz. 3 Kasım bin Muhammed (ks) Hz. 4 İmam Cafer-i Sadık (ks) Hz. 5 Bayezid-i Bistami (ks) Hz. 6 Ebu Hasen Harakani (ks) Hz. 7 Ebu Ali Farmedi (ks) Hz. 8 Hace Yusuf Hemedani (ks) Hz. 9 Hace Abdülhalık Gücdevani (ks) Hz. 10 Hace Arif-i Rivegeri (ks) 11 Hace Mahmud İnciri Fağnevi (ks) Hz. 12 Hace Ali Ramiteni Hz. (ks) 13 Muhammed Baba Semmasi (ks) Hz. 14 Seyyid Emir Külal (ks) Hz. 15 Şah-ı Nakşibend (ks) Hz. 16 Alaeddin Attar (ks) Hz. 17 Yakub-i Çerhi (ks) Hz. 18 Hace Ubeydullah Ahrar (ks) Hz. 19 Mevlana Muhammed Zahid (ks) Hz. 20 Mevlana Derviş Muhammed (ks) Hz. 21 Hace Muhammed Emkeneki (ks) Hz. 22 Muhammed Baki Billah (ks) Hz. 23 İmam-ı Rabbani (ks) Hz. 24 Muhammed Masum (ks) Hz. 25 Mevlana M. Seyfeddin Faruki (ks) Hz. 26 Seyyid Nur Muhammed Bedauni (ks) Hz. 27 Mazharı Can-ı Canan (ks) Hz. 28 Şeyh Abdullah-ı Dehlevi (ks) Hz. 29 Şeyh Mevlana Halid Bağdadi (ks) Hz. 30 Seyyid Abdullah (ks) Hz. 31 Seyyid Taha (ks) Hz. 32 Seyyid Sıbgatullah Arvasi (ks) Hz. 33 Şeyh Abdurrahman-ı Tahi (ks) Hz. 34 Şeyh Fethullah Verkanisi (ks) Hz. 35 Şeyh Muhammed Ziyaeddin Nurşini (ks) Hz. 36 Şeyh Ahmed El Haznevi (ks) Hz. 37 Gavs-ı Azam Seyyid Abdulhakim ElHuseyni (ks) Hz. 38 Seyyid Muhammed Raşid Erol (ks) Hz. 39 Gavs-ı Sani Seyyid Abdulbaki (ks) Hz. Hakkında 40 Sultan Şeyh Seyyid M. Saki Elhüseyni (ks) Hz. TASAVVUF KÖŞESİ
SÖZLÜK
|
|||||||||||||||||||||||||||
|
(c) Web sitemizin Vakıf, dernek vb. kuruluşlar ile resmi bir bağı kesinlikle yoktur, tamamen kişisel çabalarla kurulmuş bir web sitesidir. Ancak istifade edilmesi için yazı ve linklerini kaynak belirterek yayınlayıp, destek verdiğimizde olabilir. Ayrıca diğer kaynaklardan, ehli sünnet çizgisinde gördüğümüz çalışmaları kaynak göstererek sitemizde yayınlamaktayız. Niyetimiz, sayısız faydasını gördüğümüz, Kuran ve Sünnet esaslı bu yüce Nakşibendi yolunu insanların tanıması ve istifade etmesine vesile olabilmektir. Sitemizden emeğe saygı çerçevesinde kaynak göstererek her türlü alıntı yapılabilinir. www.NaksibendiTarikati.com
Alt Yapy: MyDesign - Dizayn ve Hosting: Ri-Mer Bili?im |
|||||||||||||||||||||||||||||
Bugün Tekil
Bugün Çoğul
Ip 185.50.70.3
HZ.MUHAMMED (S.A.V)